حوزه علمیه فاطمه الزهرا (س) کامیاران

امام زمان نمی آید..

او را باید آورد..

یکبار حسین را تا کوفه کشاندیم عاقبت آن شد..

گودال،سر بر روی نی،اسارت؛

این بار ما باید تا نزد حسین برویم..

یک بار حسین فاطمه را دعوت کردند به کوفه و حسین فاطمه دعوت مردم را اجابت کرد،اما شهیدش کردند..

اینبار مهدی فاطمه با دعوت نمی آید

اینبار ما باید برویم بیاریمش..

غروب پنجشنبه ای مرا دید که لباس پوشیده ام تا به کانون بروم..گفت : بسلامتی کجا؟

گفتم :دعای کمیل!

گفت: دعای کمیل چیه؟ منم می تونم بیام؟

گفتم :برا رفتن به مراسم دعا از کسی اجازه نمی گیرن.آمد.عربی را به واسطه پدری که مراکشی بود . عرب زبان ،بخوبی می دانست.تا اخر مجلس نشست.حال خوشی پیدا کرد.توسل آن شب او و اشک و حالش برای ما دیدنی بود!

هفته بعد ،ظهر پنجشنبه از راه رسید؛ با لباس مرتب و معطر.

گفتم خیره ان شاءالله،عزم سفر داری؟

گفت : نه اومدم بریم دعای کمیل..

من گیج و منگ نگاهش کردم و گفتم: الان؟! هنوز تا شب خیلی مونده.

گفت :می دونم اما دلم برای دعای کمیل تنگ شده.

 بی تاب بود.این را همه فهمیده بودیم..

بعد از شیعه شدنش پرسیدم: چه کسی تو را شیعه کرد؟ منتظر بودم اسم یکی از دوستانمان را بشنوم.لحظه ای سرش را پایین انداخت و گفت: دعای کمیل امام علی (ع)..

ژروم ایمانوئل کورسل،تنها شهید اروپایی دفاع مقدس متولد فرانسه است که پس از تشرف به دین مبین اسلام به «کمال کورسل» تغییر نام داد.

منبع :راه رشد-شماره 189

کلید واژه:دعا-کمیل-شیعه-شهید

جمعه ها همه چیز تعطیل است..!

الا دوست داشتن تو..!

من هر جمعه

برای دوست داشتنت

زندگی را از نو شروع میکنم..

وسط جاذبه ی این همه رنگ.

نوکرت تا به ابد رنگ شماست..

بی خیال همه مردم شهر..

دلم آقا به خدا تنگ شماست..

تعجیل در فرج چهارده صلوات..

نذری که واقعا معجزه میکنه و بارها امتحان شده..

1 - نذر 7سوره یس نذر مادر حضرت ابوالفضل که باید سریع بعد از روا شدن حاجت بخوانید..

به این صورت که 14 یس نذر می کنید .7 تا یس میخوانید و 7 یس دیگه رو گرو میگیرید و بعد از گرفتن حاجت می خوانید..

2- برای برآورده شدن حاجات 1000 صلوات نذر مادر حضرت ابوالفضل(ع) حضرت ام البنین کنید.

 آیت الله بهجت:

افسوس که همه برای برآورده شدن حاجت شخصی خود به مسجد جمکران می روند.و نمی دانند که خود آن حضرت چه التماس دعایی از آنها دارد که برای تعجیل فرج دعا کنند.

در محضربهجت ،ج 2،ص118