خدای تعالی وحی فرستاد به حضرت داوود (ع) که مرا در دل بندگانم دوست گردان..گفت چگونه دوست گردانم؟

گفت فضل و نعمت من به یاد ایشان آر که از من جز نیکویی ندیده اند.

و وحی فرستاد به حضرت یعقوب (ع) که دانی چرا حضرت یوسف (ع) را چندین سال از تو جدا کردم؟ گفت : نمی دانم..

وحی آمد از آن که گفتی ترسم که گرگ ، وی را بخورد. ای یعقوب ،چرا از گرگ ترسیدی و به من امید نداشتی و از غفلت برادران وی بیندیشیدی و از حفظ من نیندیشیدی؟

و یکی از پیامبران به قوم خود گفت اگر شما انچه من می دانم بدانید،بسیار بگویید و اندک بخندید و به صحرا شوید و دست بر سینه زنید و زاری کنید.

پس جبرئیل بیامد و گفت خدای تعالی می گوید چرا بندگان مرا ناامید می کنی از رحمت من؟

پس از پیامبر بیرون آمد و مردم را امیدهایی نیکو داد از فضل خدای تعالی.

کیمیای سعادت،جلد 2،صفحه 386.