انسان گاه گاهي خود را فراموش مي‌کند!

فراموش مي‌کند که بدن دارد،

بدني ضعيف و ناتوان، که در مقابل عالم و زمان ، کوچک و ناچيز و آسيب پذير است!

فراموش مي‌کند که هميشگي نيست، و چند صباحي بيشتر نمي‌پايد،

فراموش مي‌کند که جسم مادي او نمي‌تواند با روح او همپرواز شود!

لذا اين انسان احساس ابديت و مطلقيت و قدرت مي‌کند!

سرمست پيروزي و اوج آمال و آرزوهاي دور و دراز خود

بي خبر از حقيقت تلخ و واقعيت‌هاي عيني وجود

به پيش مي‌تازد و از هيچ ظلم و ستمي روگردان نمي‌شود.

اما درد آدمي را به خود مي‌آورد ، حقيقت وجود او را به آدمي مي‌فهماند،

و ضعف و زوال و ذلت خود را درک مي‌کند، و دست از غرور کبريايي برمي‌دارد،

و معني خودخواهي و مصلحت طلبي و غرور را مي‌فهمد و آن را توجيه نمي‌کند.

دکترچمـران