انسان گاه گاهی خود را فراموش میکند...
انسان گاه گاهي خود را فراموش ميکند!
فراموش ميکند که بدن دارد،
بدني ضعيف و ناتوان، که در مقابل عالم و زمان ، کوچک و ناچيز و آسيب پذير است!
فراموش ميکند که هميشگي نيست، و چند صباحي بيشتر نميپايد،
فراموش ميکند که جسم مادي او نميتواند با روح او همپرواز شود!
لذا اين انسان احساس ابديت و مطلقيت و قدرت ميکند!
سرمست پيروزي و اوج آمال و آرزوهاي دور و دراز خود
بي خبر از حقيقت تلخ و واقعيتهاي عيني وجود
به پيش ميتازد و از هيچ ظلم و ستمي روگردان نميشود.
اما درد آدمي را به خود ميآورد ، حقيقت وجود او را به آدمي ميفهماند،
و ضعف و زوال و ذلت خود را درک ميکند، و دست از غرور کبريايي برميدارد،
و معني خودخواهي و مصلحت طلبي و غرور را ميفهمد و آن را توجيه نميکند.
دکترچمـران
نسخه قابل چاپ | ورود نوشته شده توسط فرهادی در 1395/09/04 ساعت 08:44:00 ب.ظ . دنبال کردن نظرات این نوشته از طریق RSS 2.0. |
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
نظر دهید