علامه محمد تقی جعفری نقل می کرد: عده ای از جامعه شناسان برتر دنیا در دانمارک جمع شده بودند تا درباره موضوع مهمی به بحث و تبادل نظر بپردازند.موضوع این بود:ارزش واقعی انسان به چیست؟

برای سنجش ارزش خیلی از موجودات ،معیار خاصی داریم؛مثلا ارزش معیار طلا به وزن و عیار ان است.معیار ارزش بنزین به مقدار و کیفیت آن است.

معیار ارزش پول پشتوانه آن است.

اما معیار ارزش انسان ها در چیست؟

هرکدام از جامعه شناس ها صحبت هایی داشتند و معیارهای خاصی را ارائه دادند.وقتی نوبت بنده رسید گفتم:اگر می خواهید بدانید یک انسان چقدر ارزش دارد ،ببینید به چه چیزی علاقه دارد و به چه چیزی عشق می ورزد.کسی که عشقش ماشینش است،ارزشش به همان میزان است،اما کسی که عشقش خدای متعال است،ارزشش به اندازه خداست.

علامه فرمودند:من این مطلب را گفتم و پایین آمدم.ولی جامعه شناس هایی که صحبت های مرا شنیدند،برای چند دقیقه روی پای خود ایستادند و کف زدند.

***

وقتی تشویق آنها تمام شد،من دوباره بلند شدم و گفتم:عزیزان ! این کلام از من نبود.بلکه از شخصی به نام *علی علیه السلام* است. آن حضرت در «نهج البلاغه» می فرمایند:

«قیمه کل امری ما یحسنه» #ارزش هر انسانی به اندازه چیزی است که دوست می دارد#

وقتی این کلام را گفتم ،دوباره به نشانه احترام به وجود مقدس امیرالمومنین علی (علیه السلام)از جا بلند شدند…