” اَرنی” غم عيانم ! ” اَرنی” تب نهانی !

نکنی شکنجه ما را به بلای ” لن ترانی”

تو که تار ِ “فيه ما فيه"  و “جوامع الحکايات”

تو که پود “منشآتی"  و بهار “بوستان” ی

تب چشم تو تغزل، شب گيسويت قصيده

نفست پر از رباعی و سه گان و خسروانی

همه عمر ، مبتلايم  به صفا و مروه ی غم

بگشا دری به قلبت که مفاتح الجنانی

غزلی نوشتم امشب که بخوانی ازجنونم

به جنون نشسته شعرم که مگر مرا بخوانی

* « اَرنی » : خودت را به من نشان بده

* « لَن ترانی » : هرگز مرا نخواهی دید